Cilt 1 Bölüm 3

High School DxD – Yaşam 3 – Bir Arkadaş Edindim – Cİlt 1

Bu novelin çevirisi Novel Türk tarafından yapılmaktadır.

Bölüm 1
“Haa…… Başarılı bir kariyere giden yol kesinlikle zor.”

Odamda tavana bakıyorum ve yaygara yapıyorum.

Piyon-.

Bu benim özelliğim ve rolüm.

Bir piyon, en düşük rol bu.

Bu yüzden oradan yukarıları hedeflemeliyim…… Akranlığa giden yolum engebeli bir yola girerek başlıyor. Gerçek bir Şeytan olma yolum sıkıntılarla dolu.

Bu arada, Buchou’nun [Piskopos] başka biri daha var. Bunu bana hizmetkârlık rolümü öğrendiğim gün söyledi.

“Benim [Piskoposum] zaten var. Ama o [Piskopos] burada değil. Piskopos] farklı bir yerde, farklı bir düzeni takip ediyor ve benim için çalışıyor. Eğer bir şansınız olursa, o zaman [Piskoposu] sizinle tanıştıracağım.”

Söylediği buydu. Kimmiş o kişi? Belki yakında o kişiyle tanışabilirim. Umarım bir kızdır.

Böylece ben kalan [Piyon] olarak seçildim. Üstesinden gelmem gereken birçok zorluk var.

Düşündüğümde, bunu gerçekten kabullenmiş miydim?

Kamehameha teçhizatı, Kutsal Teçhizat yüzünden bir Düşmüş Melek tarafından öldürüldüm. Benim sevgi duygularımı da kullandı.

Ondan sonra da bir Şeytana dönüştüm.

Bana “Hizmetkârı” olduğumu söyleyen güzel bir Şeytan tarafından alındım ve sonra “Yükselirsem kendi haremimi kurabilirim” diye kandırıldım.

Buchou’nun hizmetçisi olarak her gün kıçımı yırtarak çalışıyorum.

Broşür dağıtıyorum. Ve sözleşmeler yapıyorum.

Ama şeytani gücüm düşük, bu yüzden müşterinin yerine ışınlanmak için sihirli çemberi kullanamıyorum.

Böyle bir şey daha önce hiç olmamıştı, gelmiş geçmiş en kötü şeytan. Bu benim.

NEFES AL.

Biraz hava soludum. Düşünürsem, Şeytana dönüşmeden önce bile hiçbir özelliğim yoktu.

Kızlar arasında popüler olmak için birçok şey denedim ama sonuçta yakışıklı erkeklere karşı kazanamazdım.

Şeytana dönüşmeden önce herhangi bir hayalim de yoktu. Belki de Şeytan’a dönüşmem iyi bir şeydir çünkü artık bir hayalim var.

Bekle, şeytana dönüşmek iyi bir şey mi?

O zamanlar Buchou tarafından kurtarılmasaydım, hayatım sona erecekti. Tıpkı bunun gibi, gençliğimin tadını çıkaracak vaktim yok.

Bu biraz……eğlenceli. Etrafımda bir sürü bishojous var ve herkes nazik. Yani, bir şeytan için.

Rias-buchou çok güzel ve Akeno-san onu kızdırmadığım sürece iyi…… sanırım.

Koneko-chan da normal davrandığım sürece sorun değil.

Kiba beni kızdırıyor ama yakışıklı bir adam olmasına rağmen benimle normal konuşuyor…… Aslında iyi biri. Çok yakışıklı bir adam.

İnsanları dış görünüşlerine göre yargılayamazsın. Görünüşe göre yakışıklı bir adam hakkındaki hayallerim değişiyor.

Sonra güzel sarışın kız kardeş Asya’yı hatırladım.

Çok güzel bir kızdı. Eğer bir kız arkadaşım olsaydı…… orada durur ve yüzümü kapatırdım. Bekle, az önce o kaba karşılıksız aşkı yaşadım.

Lanet olsun, duygularımla oynuyorsun…… Yuuma-chan, seni gerçekten sevmiştim.

Kahretsin. Neden hayatım hep başkaları tarafından kontrol ediliyor?

Belki de hayat böyle işliyordur. Etrafımda bir sürü gizemli şey oluyor, bu yüzden içine sürüklendiğimi hissediyorum.

Asia……Sister huh. Karşı tarafımda duran kişi.

Muhtemelen onunla bir daha karşılaşmayacağım.

O kız kendi yolunda yürüyecek, ben de kendi yolumda yürüyeceğim.

Biz sadece bir şeytanın hizmetkârı ve Tanrı’nın hizmetkârı olduk.

Sadece tesadüfen karşılaştık.

Muhtemelen birbirimizi bir daha görmemeliyiz. Bu bizi talihsiz bir kadere sürükleyebilir.

Aynen böyle, harika bir şey düşünüyorum.

“Aaaah, evet, evet, ben sadece zayıf bir [Piyon]’um. Benimle ilgili iyi bir şey yok, bu yüzden bir eş…… bile alabilir miyim? Ne dersiniz, Maou-sama? Zaten bunu Maou-sama ile tartışmanın bir faydası da yok.”

Kendi kendime acı acı gülüyorum.

Bir hedefim olacak. İşte bu kadar.

Her şeyden önce, hedefim ışınlanmak için sihirli çemberi kullanmak olacak.

Bu benim ilk adımım olacak. Evet, işte bu. İşte bu! Ateşleniyorum.

Hıçkıra hıçkıra ağlama zamanı bitti. Bir şeytana dönüştüm. Bu değiştirilemez.

O zaman bir Şeytan olarak yaşamaya devam edeceğim. Ve bir Şeytan olarak hayallerimi gerçekleştireceğim.

Yapamasam bile, başarmak için çok çalışmak hayatımın amacı olacak.

Evet! Yapabilirim! Yapacağım!

Bölüm 2
Gece geç bir saat ve bisikletimle belirli bir eve doğru gidiyorum.

Bir malikane ya da apartman değil, sıradan bir ev.

Bu benim ilk seferim, peki ne yapmalıyım?

Müşteri yalnız yaşamadığına göre, müşterinin ailesi beni görmeyecek mi?

Ne de olsa sözleşme yapmak için evi ziyaret etmem gerekiyor. Daha önce sıradan bir insanın beni tespit edemeyeceği söylenmişti, ama bu durum için de geçerli mi?

Endişeliyim ama zile basmak üzereyken fark ettim.

Giriş kapısı açık.

……Cidden, gecenin bir yarısı kapıyı açık bırakmak.

KALP ATIŞI

Birden kendimi huzursuz hissettim. Bu da ne böyle? İçimde gerçekten kötü bir his var.

Ama çoktan eve girmiştim.

Girişten içeriye bakıyorum.

Koridorda hiç ışık yok. İkinci kata çıkan bir merdiven var ama hiç ışık yanmıyor.

Birinci katın sonunda ışıkları yanan sadece bir oda var ve o da zayıf bir ışık.

……Evet, kesinlikle yanlış giden bir şeyler var. Hiçbir insanın varlığını hissetmiyorum.

Uyuyorlar mı? İmkansız. O zaman bu tedirginliği hissetmeyeceğim.

Ayakkabılarımı girişte çıkarıp elimde taşıyorum.

Hiç ses çıkarmadan odaya giriyorum.

Ben bir şeytanım, hırsız değil. Aklıma böyle bir bahane geliyor.

Hafifçe aralanmış kapıdan odaya bakıyorum, aydınlık mumlardan kaynaklanıyor.

“……Merhaba. Ben Gremory’nin evinden bir Şeytan’ım…… Umm, müşteri burada mı?”

Sessizce soruyorum ama cevap yok.

Elimden bir şey gelmiyor, ben de odaya giriyorum.

Burası bir oturma odası ve bir televizyon, bir kanepe, bir masa ve benzeri şeyler var. Sıradan bir oturma odası gibi görünüyor-.

Sonra nefesim kesiliyor. Gözlerim duvara yapıştı.

Bir duvara. Duvara çivilenmiş bir ceset var. Baş aşağı.

……Bir insan. Bir erkek. Burada yaşayan kişi o mu? Ama neden……?

Ceset acımasızca kesilmiş. Yaralardan sakatata benzeyen bir şey çıkıyor……

“Gough.”

Midemdeki şeyi oracıkta kustum.

O canavarı gördüğümde kusmamıştım ama vücudum bu cesedi görünce tepki verdi.

Bu cesede daha fazla bakmaya tahammül edemiyorum.

Ceset duvara vidalarla tutturulmuş, baş aşağı bir haç şekli verilmiş.

Her iki elinin avuç içine, ayaklarına ve gövdesinin ortasına vidalanmış büyük ve kalın vidalar var.

Bu normal değil. Hem de hiç normal değil!

Normal bir akılla böyle bir insanı öldüremezsiniz!

Cesetten akan kan damlaları nedeniyle yerde bir kan birikintisi var.

Duvarda bir yazı var.

“Nedir bu……?”

“Kötü işler yapanlar için ceza!” diye yazıyor. Bu cümleyi önemli birinden ödünç aldım.”

Birden arkamdan genç bir erkeğin sesi geliyor.

Arkamı döndüğümde beyaz saçlı bir adamla karşılaşıyorum. Yabancı birine benziyor ve hala ergenlik çağında gibi görünüyor.

Bir rahip gibi giyinmiş. O da bir bishounen.

Beni gören rahip şeytani bir gülümseme takındı.

“Hmm hmm. Vay, vay, bu bir Şeytan-kun değil mi!”

Gerçekten mutlu görünüyor.

Sonra Buchou’nun bana söylediği şey aklıma geliyor.

-Kilise’den insanlarla ilişki kurma. Özellikle de Şeytan Kovucularla. Onlar bizim en büyük düşmanımız. Bizi kolayca ortadan kaldırabilirler çünkü güçleri Tanrı’nın duasıyla destekleniyor.

O bir rahip, yani kiliseye bağlı. Bu kötü……

Benim bir Şeytan olduğumu bile biliyor, yani yine en kötü durumda mıyım?

“Ben bir rahibim~♪ Bir çocuk rahip~♪ Şeytan gibi insanları keserim~, ve onlara gülerim~♪ Siz Şeytanların kafasını keserim, ve yemeğimi alırım~♪”

Rahip şarkı söylemeye başlar.

Anlamıyorum. Bu adamın nesi var!?

“Benim adım Freed Sellzen. Şeytan çıkarma örgütüne üyeyim. Ben kendimi tanıttım diye sen de tanıtmak zorunda değilsin. İsminizi hafızamda tutmak istemiyorum, o yüzden lütfen yapmayın. Sorun değil, yakında öleceksin. Bundan emin olacağım. İlk başta canın acıyabilir ama sonra kendini o kadar iyi hissedeceksin ki ağlayacaksın. Şimdi yeni kapıyı açalım -ZE!”

Daha önce onun gibi biriyle hiç karşılaşmamıştım. Sözleri hiç mantıklı değil.

Yani bu adam bir Exorcist. Şimdi başım belada.

Ama ona söylemek istediğim bir şey var. Tükürüğümü yuttum ve ona sordum.

“Hey, sen miydin? Bu kişiyi öldüren sen miydin?”

“Evet, evet. Onu ben öldürdüm. Çünkü ~, Şeytanları çağıran sıradan bir suçluydu, bu yüzden onu öldürmek zorundaydım.”

Bu nasıl bir bahane böyle!?

“Ha? Şok mu oldun? Kaçmıyor musun? Bu garip mi? Gerçekten garip. Şeytanlarla anlaşma yapan insanlar pisliktir. Gerçekten pislik. Bunu anlayamıyor musun? Anlamıyor musun? Öyle mi? Ne de olsa sen bir pislik Şeytan’sın.”

Bu adam deli! Onunla normal bir konuşma bile yapamazsın!

Ama söylemem gerekeni söyleyeceğim!

“Bir insan başka bir insanı nasıl öldürebilir o zaman!? Sadece Şeytanları öldürmen gerekmiyor mu?”

“Haaaaa? Bu da ne demek oluyor? Senin gibi bir Şeytan bana ders mi veriyor? Hahaha. Buna güleceğim. Muhtemelen komik olduğun için bir ödül alabilirsin. Tamam o zaman, iyi dinle seni boktan Şeytan. Şeytanlar da hayatta kalmak için insanların açgözlülüğünü kullanır. Bir şeytana güvenmek, artık insan olmadığını kanıtlar. Bu senin sonun olur. Bu yüzden onu öldürdüm~. Hayatımı Şeytanları ve bir Şeytanla sözleşmeli olanları öldürerek kazanıyorum. Benim işim bu.”

“Şeytanlar bile bu kadar ileri gitmez!”

“Haa~~? Sen neden bahsediyorsun? Şeytanlar pisliktir. Onların boktan bir varlık olduğunu biliyor musun? Bunun sağduyu olduğunu biliyor musun? Bilmiyor muydun? Cidden, hayatına yeni yürümeye başlayan bir çocuktan başlamalısın. Bekle, bunu senin gibi reenkarne olmuş bir Şeytana söylemek faydasız. Daha çok, seni öldürmek zorundayım! Hahahaha. Harika, değil mi? En iyisi, değil mi?”

Rahip bıçağı olmayan bir kılıç ve bir silah çıkarır.

BOOOM.

Havada bir ses titreşir.

Sadece sapı olan kılıç ışın kılıcına benzer bir şeye dönüşür.

O da ne? Gundam’daki ışın kılıcına benziyor.

“Beni biraz rahatsız ediyorsun, bu yüzden seni kesebilir miyim? Seni vurabilir miyim? Olur mu? Tamam o zaman. Şimdi bu ışık kılıcını kalbine saplayacağım ve bu havalı görünen silahla kafanı uçuracağım! Dostum, cidden aşık olacağım!”

SWIFT!

Rahip bana doğru koşarak geldi!

Işık kılıcını bana doğru savurdu.

Oh, kahretsin!

Kılıcı savuşturdum ama bacağımda şiddetli bir acı hissediyorum.

Rahibin silahından dumanlar çıkıyor. Vuruldum mu?

Ama silah sesi duymuyorum. Sonra aniden bacağımda bir acı daha hissettim.

“Guaaaah!”

İnlerken dizlerimin üzerine düştüm. Bu sefer sol baldırımdan vurulmuştum!

Acıyor! Ama ben bu acıyı biliyorum!

“Bu nasıl!? Exorcistler için yapılmış özel mermi, ışık mermisi! Ve hiç ses çıkarmıyor. Işık mermisi olduğu için. Bu durum ikimizi de tahrik ediyor, değil mi?”

Işığın acısı. Evet, bu ışığın acısı.

Bir şeytan için ışık zehirlidir. Bir kez vurulduğunda, acı tüm vücuduna yayılır.

“Öl, öl, Şeytan! Geber Şeytan! Toza dönüş ve yok ol! Bunların hepsi benim eğlencem için!”

Rahip çılgınca gülüyor ve işimi bitirmek üzere.

“Lütfen durun!”

Sonra tanıdığım bir kadının sesi duyuldu.

Rahip bana saldırmak üzereyken duruşunu dondurdu ve sesin geldiği yöne doğru baktı.

Ben de aynı yöne bakıyorum.

-!

Orada bir kız var ve onu tanıyorum.

“Asya.”

Evet, sarışın kız kardeş orada duruyor.

“Bu benim asistanım Asia-chan değil mi? Ne oldu? Bariyeri yerleştirmeyi bitirdin mi?”

“! N-Noooooooo!”

Asia duvara çivilenmiş cesedi gördükten sonra çığlık atar.

“Bu sevimli çığlık için teşekkürler! Evet, ilk defa böyle bir ceset görüyorsun, değil mi Asia-chan? O zaman dikkatli bak. Bir Şeytan tarafından büyülenen insanların bu şekilde ölmesini sağlıyoruz.”

“……N-No……”

Sonra bize bakıyor ve beni görünce şok oluyor.

“……Babam…… o kişiyi serbest bıraktı……”

Asya doğrudan bana bakıyor.

“İnsan mı? Hayır, hayır. Bu boktan şeytan. Hahaha, neyi yanlış anlıyorsun?”

“-! Ise-san bir……Şeytan…… mı?”

Gerçeği öğrenince şok olmuş gibiydi ve ne diyeceğini bilemiyordu.

“Ne, ne? Siz birbirinizi tanıyor musunuz? Vay canına. İşte bu büyük bir sürpriz. Bir Şeytan ve bir Rahibe arasındaki yasak aşk mı? Cidden mi? Ciddi misin sen? ”

Rahip Freed, hem Asya’ya hem de bana baktı.

……Bilmesini istemedim.

Öyle kalmalıydı. Bilmemesi daha iyi. Onu tekrar görmeyi planlamamıştım.

Sadece beni bu kasabada yaşayan nazik bir lise öğrencisi olarak görmesini istedim.

Dostum, ne diyeceğimi bilemiyorum. Ne berbat bir kader. Asia’nın gözleri beni kötü hissettiriyor.

Özür dilerim. Şeytan olduğum için özür dilerim.

“Ahaha! Şeytanlar ve insanlar asla bir arada yaşayamaz! Özellikle Kilise’den insanlar ve Şeytanlar en büyük düşmanlardır! Ayrıca, biz Tanrı tarafından terk edilmiş bir grup sapkınız. Asia-tan ve ben, Düşmüş Melekler-sama’nın desteği olmadan hayatta kalamayacak insanlarız.”

Düşmüş Melek mi?

Ne demek istiyor bu? Rahipler ve rahibeler Tanrı’nın emrinde çalışmıyor mu?

“Şimdi, bunu bir kenara bırakırsak, bu pisliği öldürmem gerekiyor yoksa işimi bitiremem, işte geliyorum. Hazır mısın?”

Rahip kılıcını tekrar bana doğru savuruyor.

Göğsüme saplanırsa öldürüleceğim…… hayatta kalsam bile sonum duvara çivilenen ve sonra da vücudum kesilen müşteri gibi olacak.

Bunu düşündüğümde korku hissi bedenimi kontrol ediyor. Bu çok kötü. Bu durum gerçekten çok kötü!

Bedenimi hareket ettiremeden öldürüleceğim!

Ben bunları düşünürken sarışın rahibe rahiple benim aramda yürüyor.

Sanki beni koruyormuş gibi kollarını iki yana açarak önümde durdu.

Rahip bunu görünce sert bir bakış attı.

“……Hey, hey. Sen ciddi misin? Asya-tan, ne yaptığını biliyor musun?”

“……Biliyorum. Peder Freed, size yalvarıyorum. Lütfen bu kişiyi affet. Lütfen gitmesine izin verin.”

Onu duyduktan sonra nutkum tutuldu.

Asya mı? Beni koruyor musun?

“Artık dayanamıyorum…… İnsanları sırf bir Şeytana kapıldılar diye öldüremezsin ve Şeytanları da öldüremezsin. Bu yanlış!”

“Haaaaaaaaaaaaaaaaaaah!? Saçma sapan konuşma, sürtük! Kilisede Şeytanların pislik olduğunu da öğrendin! Cidden, senin beyninde bir sorun mu var!?”

Freed’in yüzünde şimdi kederli bir ifade var.

“Şeytanlar arasında bile iyi insanlar var!”

“Yok, aptal!”

“Yakın zamana kadar ben de böyle düşünüyordum…… Ama Ise-san iyi bir insan. Onun bir Şeytan olduğunu öğrendikten sonra bile bu gerçek değişmedi! Birini öldürmek affedilemez! Bu tür bir eylem! Tanrı bu tür eylemlere izin vermez!”

Cesedi gördü ve benim bir Şeytan olduğumu öğrendi, bu yüzden şok olmalı. Ama Asia inançlarını rahiple konuşmaktan geri durmuyor.

Ne güçlü iradeli bir kız. Bu kız inanılmaz.

BAKİ!

“Kyaa!”

Piç rahip silahıyla Asia’nın yanına vurdu.

Asia yere düştü.

“Hey, Asya!”

Uzaklaşan Asya’nın yanına gittim.

……Yüzünde bir çürük izi var. O piç kurusu ona gerçekten vurmuş.

“……Düşmüş Melek kız bana çok sert bir şekilde seni öldüremeyeceğimi söyledi. Ama ben biraz sinirleniyorum. Madem seni öldüremiyorum, o zaman sana tecavüz falan edebilir miyim? Eğer yapmazsam, kalbimi iyileştiremem. Ama ondan önce şuradaki pisliği öldürmem gerek.”

Rahip ışıktan kılıcını tekrar bana doğrultuyor.

……Asya’yı burada bırakıp kaçamam.

Az önce korkunç şeyler yapmaktan bahseden adamla onu burada bırakamam!

Eğer kaçacaksam, bu Asya ile olacak. Bu yüzden savaşmak zorundayım……

Kutsal Teçhizatımı kullanarak savaşabilir miyim? Etkisini bilmesem bile mi?

Ben de en zayıf parçayım, [Piyon]. Kazanmak için çok az şansım var.

Ama yapmalıyım……

“Beni savunan bir kızı bırakamam. O yüzden gel!”

Rahibin önünde dövüşür gibi bir duruş aldım.

Rahip ıslık çaldı ve gerçekten mutlu görünüyordu.

“Eh? Eh? Ciddi misin? Ciddi misin? Benimle dövüşecek misin? Öleceksin, biliyor musun? Çok acı çekerek mi öleceksin? Seni acısız öldürmek gibi bir niyetim yok, tamam mı? Tamam o zaman. Bakalım en küçük kıyma için yeni bir rekor kırabilecek miyim!”

Yine ürkütücü bir şeyler söylüyor.

Ama Asya’nın önünde zavallı gibi davranamam!

Rahip havaya zıplıyor, sonra yer mavi beyaz bir renkte parlıyor.

“Bu da ne?”

Zemin parlayınca rahip şüphelenir. Mavi ışık bir şekil oluşturmaya başlar.

-Bu bir sihirli daire.

Ve ben bunu daha önce de görmüştüm.

Gremory evinin sihirli çemberi! Bu……!

FLAŞ!

Yerde beliren sihirli çember parlıyor. Sonra içinden tanıdığım insanlar beliriyor. Yani, Şeytanlar.

“Hyoudou-kun, seni kurtarmaya geldik.”

Kiba bana gülümsüyor.

“Ara ara. Bu korkunç bir şey.”

“……Priest.”

Akeno-san ve Koneko-chan!

Evet, yoldaşlarım.

Kuu! Beni kurtarmaya geldiler!

O kadar duygulandım ki ağlamak istiyorum! Harika! Böyle bir şey gerçekten oluyor!?

“Hyahou! İşte bir grup şeytan için bir hediye!”

Rahip kılıcını kesmeye başladı.

KAGIN!

Metalin sesi odanın içinde yankılanır. Kiba kılıcıyla rahibin saldırısını engeller.

“Özür dilerim. O bizden biri! Ona elini sürmene izin veremeyiz!”

“Oh, oh! Sıradan bir Şeytan yoldaşı için mi endişeleniyor? Nesiniz siz? Devil Squadron, Devil Rangers? Ne güzel. Sıcaklığı hissedebiliyorum. Tahrik oluyorum! Peki nasıl? Sen mi sokuyorsun, o mu büküyor? Yani böyle bir ilişkiniz var mı?”

Karşılıklı kılıçlar çekiliyor ama rahip ukalalaşıyor, dilini çıkarıyor, bir yandan da dilini ve kafasını sallıyor.

Bu adam tamamen bize tepeden bakıyor!

Kiba’nın bile yüzünde acı dolu bir ifade var. Evet, bu adam kesinlikle iğrenç.

“…… Ne kadar kaba bir ağız. Senin bir rahip olduğuna inanmak zor…… Oh, bu yüzden bir “Başıboş Şeytan Kovucu “sun, değil mi?”

“Evet, evet! Ben bayağıyım! Bunun için özür dilerim! Çünkü yoldan çıktım! Dışarı atıldım! Bu yüzden Vatikan’ın canı cehenneme! Canım ne zaman isterse Şeytanları kesebildiğim sürece sorun yok!”

İkisi de hâlâ kılıçlarını değiş tokuş ediyor.

Kiba’nın yüzünde sakin bir ifade var ama gözleri çoktan düşmanını yakalamış.

Çocuk rahip Freed ise hâlâ gülüyor ve dövüşün tadını çıkarıyor.

“Sen başa çıkılması en zor tiplerden birisin. Şeytanları keserek yaşadığını düşünen biri…… bize en çok zarar veren kişi.”

“Haaaaah!? Bir Şeytan tarafından azarlanmak istemediğimi biliyorsun değil mi? Ben de diğer insanlar gibi yaşamaya çalışıyorum! Senin gibi haşerelerin beni aşağılayabileceği bir konumda değilim!”

“Şeytanların bile kuralları vardır.”

Akeno-san gülümsüyor ama gözleri ciddi.

Freed’e karşı savaşma isteği ve düşmanlık belirtisi gösteriyor.

“Güzel. Bu tutkulu gözleri seviyorum. Onee-san, sen en iyisisin. Beni öldürme isteğini hissedebiliyorum. Bu aşk mı? Hayır. Bence bu bir öldürme niyeti! Süper! Bu harika! Öldürmeye niyet etme ve öldürülmeye niyet edilme hissini seviyorum!”

“O zaman kaybol.”

Yanımda beliren kişi kızıl saçlı kız, – Rias-buchou!

“Ise, özür dilerim. Başıboş bir Exorcist’in bu müşterinin evini ziyaret edeceğini hiç beklemiyordum.”

Benden özür dileyen Buchou, yaralarımı gördükten sonra gözlerini kısıyor.

“……Ise. Yaralandın mı?”

“Ah, üzgünüm…… vuruldum……”

Gülerek onu kandırmaya çalışıyorum.

Ah, görünüşe göre daha sonra bana bağıracak. Zayıf olduğum için özür dilerim, Buchou.

Ama Buchou bana hiçbir şey söylemedi ve rahibe soğuk bir ifade verdi.

“Görünüşe göre sevimli hizmetçime göz kulak oluyorsun?”

Sesi alçak ve korkutucu geliyor.

Vay canına, Buchou sinirlenmiş. Sebebi ben miyim?

“Evet, evet. Onunla oynuyordum. Vücudunun her tarafını kesmeyi planlıyordum ama yarıda kesildi ve bir rüya olarak bitti.”

BON!

Rahibin arkasındaki mobilyanın bir bölümü havaya uçtu.

Bu Buchou. Buchou şeytani bir güç topu fırlattı.

“Hizmetkârlarıma zarar verenleri asla affetmeyeceğimden eminim. Özellikle de senin gibi bir serserinin kişisel eşyalarıma zarar vermesini affedemem.”

Yoğunluğu atmosferin donmuş gibi hissetmesine neden oluyor.

Öldürme niyeti odanın içinde gizleniyor. Buchou’yu çevreleyen şeytani güç dalgalarına benzeyen bir şey var.

“! Buchou, bu eve doğru gelen birkaç Düşmüş Melek var gibi görünüyor. Bu gidişle dezavantajlı duruma düşeceğiz.”

Görünüşe göre Akeno-san bir şey tespit etti ve bizi bilgilendirdi.

Düşmüş Melekler yaklaşıyor mu? Şu siyah kanatlı adamlar mı?

Buchou rahibe bir kez daha bakar.

“……Akeno, Ise’yi aldıktan sonra karargâhımıza döneceğiz. Işınlanma için hazırlanın.”

“Evet.”

Buchou onu çağırır çağırmaz Akeno-san bir büyü yapmaya başlar. Işınlanma mı?

Kaçıyor muyuz?

Sonra Asia’ya baktım.

“Buchou! Onu da götürmeliyiz!”

Bunu Buchou’ya söyledim.

“Bu imkansız. Sihirli çemberi sadece Şeytanlar ışınlanmak için kullanabilir. Ayrıca, bu sihirli çember sadece beni ve hizmetkârlarımı ışınlayabilir.”

N-No…… Gözlerim ve Asia’nın gözleri buluştu. O sadece bana gülümsedi.

“Asia!”

“Ise-san, tekrar görüşelim.”

Bu, burada ettiğimiz son sözlerdi.

Bir sonraki an, Akeno-san büyüyü yapmayı bitirdi ve yerdeki sihirli daire tekrar mavi renkte parlamaya başladı.

“Sanki kaçmanıza izin verecekmişim gibi!”

Rahip bize doğru geldi ama Koneko-chan kanepeyi ona doğru fırlattı.

Rahip kılıcıyla kanepeye vurduğunda biz çoktan kulüp odasına ışınlanmıştık.

Sihirli çemberin içinden ilk ışınlanmamın bende bıraktığı izlenimi düşünecek vaktim yok ve sadece Asia’nın bana en son verdiği gülümsemeyi hatırlıyorum.

Bölüm 3
“İki tür Exorcist vardır.”

Bacaklarım iyileşirken Buchou’nun açıklamasını dinliyorum.

“Birincisi, adalet adına şeytan çıkarma işlemini gerçekleştirmek için Tanrı’dan kutsama alan Şeytan Çıkarıcılar. Bu Şeytan Çıkarıcı grubu Şeytanları ortadan kaldırmak için gücünü Tanrı’dan ve Meleklerden ödünç alır. Ve bir tane daha var. – “Başıboş Şeytan Çıkarıcılar.”

“Başıboş mu?”

Buchou soruma başını salladı.

Yine şu “başıboş”.

“Şeytan çıkarma Tanrı adına yapılan kutsal bir törendir. Ancak bazen, Şeytanları öldürme eyleminden zevk almaya başlayan Şeytan Kovucular vardır. Onlar Şeytanları öldürmeyi bir zevk ve yaşam amacı olarak gören varlıklardır. Bu yüzden istisnasız olarak Kilise’den atılırlar. Ya da suçlu bulundukları için silinirler.”

“Silinirler…… dolayısıyla öldürülürler.”

“Ama hayatta kalanlar da var. O Şeytan Kovuculara ne olduğunu sanıyorsun? Çok basit. Düşmüş Meleklere giderler.”

“Düşmüş Melekler siyah kanatlı olanlar, değil mi?”

“Evet. Düşmüş Melekler cennetten kovulmuş varlıklar olsalar da hala ışığın gücüne, yani Şeytanları yok etme gücüne sahipler. Düşmüş Melekler de önceki savaşta çok sayıda yoldaşlarını ve adamlarını kaybetti. Bu yüzden tıpkı bizim gibi hizmetkâr toplamaya başladılar.”

Bana bu kadarını söyler söylemez durumu anlamıştım.

“Yani Şeytanları baş belası olarak gören Düşmüş Melekler ile Şeytanları öldürmek isteyen Exorcistler aynı amaca sahip, değil mi?”

“Evet. Bu yüzden onlara “Başıboş Şeytan Çıkarıcılar” deniyor. Böylece Şeytan avına bağımlı hale gelen tehlikeli Şeytan Kovucular, Düşmüş Meleklerden güç ödünç alarak Şeytanlara ve Şeytanlarla bağlantısı olan insanlara saldırmaya başladılar. Az önceki çocuk rahip de tam olarak bu. O, Düşmüş Melekler’in desteğini alan bir örgüte mensup bir “Başıboş Şeytan Kovucu”. Onlar gerçek Exorcist değiller ama yine de gerçek Exorcistler gibi tehlikeliler. Hayır, üzerlerinde herhangi bir kısıtlama olmadığından, onlarla başa çıkmak gerçek Şeytan Çıkaranlardan çok daha zordur. Onlarla uğraşmak akıllıca değil. Yani, daha önce gittiğiniz Kilise Tanrı’ya değil, Düşmüş Meleklere ait.”

……Onların bir tehdit olduğunu biliyordum.

O boktan rahiple savaşırken ne kadar tehlikeli olduklarını fark ettim.

O gerçekten kötü biri. Sadece savaşmayı düşünüyor ve Şeytanları öldürmekten zevk alıyordu.

Böyle pisliklerin olduğu bir gruba dahil olmak çok tehlikeli. Bunu biliyorum. Gerçekten biliyorum.

Ama. Ama!

Bu yüzden Buchou’ya söylemek zorundayım.

“Buchou, o kızı kurtarmam gerek, Asia!”

“Bu imkansız. Onlarla nasıl savaşacaksın? Sen bir şeytansın. Ve o da Düşmüş Meleklerin hizmetkârı. Bu iki tür bir arada var olamaz. Onu kurtarmak, Düşmüş Melekleri düşmanınız yapmak demek. ……Eğer bu olursa, biz de savaşmak zorunda kalırız.”

“…………”

Ona hiçbir şey söyleyemedim. Bencilliğim yüzünden Buchou ve diğerlerine sorun çıkaracağım.

Asya’yı Buchou ve diğerleriyle karşılaştırdım.

Ama cevabı bulamadım. Hangisi daha önemli?

Bu……bu olacak……

Ne kadar küçük bir adam olduğumu fark ettim, çünkü doğru cevabı bulamıyorum.

Tek bir kızı bile kurtaramıyorum.

Ben çok zayıfım.

Bölüm 4
“Haa……”

Öğlen oldu.

Bugün okulu kırdım ve şu anda çocuk parkında bir bankta oturmuş iç çekiyorum.

Dün rahibin bacağımda açtığı yaralar henüz tam olarak iyileşmedi.

Buchou’ya göre, “Gücünü o rahibe veren Düşmüş Melek yoğun bir ışık gücüne sahip olmalı”, bu yüzden ışık bizim için zehirli olduğundan biz Şeytanlar için sorun olacak gibi görünüyor.

Bu bacakla bir süre Şeytanların işini yapamam, bu yüzden Buchou tarafından ara vermem söylendi.

Buchou muhtemelen öğretmenle çoktan konuşmuştur, bu yüzden sorun olmayacaktır. Çünkü Buchou okulu gölgelerden kontrol ediyor.

GUU~

Midem gurulduyor. Şimdi düşünüyorum da, sabahtan beri bir şey yemedim.

Bunca zamandır Asya’yı ve bir Şeytan olarak kariyerimi düşünüyordum.

Asya’yı nasıl kurtarabilirim? Ondan önce, Asya şu anki durumundan hoşlanıyor mu?

Bunu bilmiyorum.

Ama ona vuracak psikopat bir rahiple aynı yerde çalışmaktan hoşlanmayacağına dair kendi varsayımımı yaptım.

Umm.

Eğer kendi başıma bir şeyler yaparsam, Buchou ve diğerleri için çok fazla soruna neden olur.

……Güçlenmek istiyorum.

Şu anda aklımdaki tek şey bu.

Sadece güçlüyseniz yapabileceğiniz pek çok şey var. Bir Şeytan olarak kısa hayatımda emin olduğum tek şey bu.

Hayallerime ulaşmak için daha güçlü olmam gerekiyormuş gibi görünüyor.

O zamandan beri, Kutsal Teçhizatımı istediğim zaman nasıl ortaya çıkaracağımı öğrendim. Ama nasıl kullanacağımı bilmediğim için boşa gidiyor. Ama belki de Kutsal Teçhizata güvenmek beni zayıf biri yapıyor.

Pekâlâ. Yaralarım iyileşince kas yapmaya başlayacağım! Ayrıca Buchou ve Akeno-san’a şeytani güçleri nasıl kullanacaklarını soracağım.

……Mutlu değilim ama Kiba’dan bana kılıç kullanmayı öğretmesini isteyebilirim.

Her neyse, artık planlarım var.

O boktan rahipten daha güçlü olacağım. Hayır, Düşmüş Melek’ten tek başıma kaçacak kadar güçlü olmalıyım.

Ben bir [Piyon]’um ama çok çalıştığım sürece bunu yapabilirim. Buna inanmak istiyorum.

Evet, madem yeni bir planım var, bir yerden öğle yemeği alıp eve gideceğim!

Banktan kalktığımda gözlerime altın rengi görünüyor.

Dikkatlice baktığımda tanıdığım sarı saçlı bir kız var.

O da beni fark ediyor. İkimiz de bu karşılaşma karşısında şok oluyoruz.

“……Asia?”

“……Ise-san?”

Bölüm 5
“……Auu.”

Garip bir manzara. Kasanın önünde bir Rahibe’nin kafası karışıyor.

“Ne sipariş etmek istersiniz……?”

Çalışan bile bu durumla nasıl başa çıkacağını bilmiyor.

Öğle yemeği vakti ve Asya’yı iş merkezindeki bir fast food restoranına götürdüm.

Asia daha önce hiç böyle bir yere gelmemiş gibi görünüyor, bu yüzden yemeğini seçmekte zorlanıyor.

Yardım teklif ettim ama o gururla “Sorun değil, bir şekilde hallederim” dedi, ben de tüm zaman boyunca onu izledim……

Dikkatli düşün, Japonca konuşamıyorsun.

Şansı görünce ona yardım ettim.

“Özür dilerim. O da benimle aynı siparişi verecek.”

“Tamam.”

Çalışan siparişi alıyor. Diğer yandan Asia şok oldu.

“Auu, utanıyorum. Tek başıma bir hamburger bile alamıyorum……”

“Şey, önce Japoncaya alışman lazım.”

Yemeklerimizi alır almaz boş masaya doğru yöneliyoruz, ben de morali bozuk olan Asya’yı cesaretlendiriyorum.

Biz restoranın içinde ilerlerken erkek müşterilerin çoğu Asia’ya bakıyor.

Hem rahibe olduğu için, hem de çok tatlı olduğu için.

Onu gören her erkek ona bakar.

Karşılıklı oturduk ama Asya hamburgere çok iyi bakıyor ve yemiyor. Daha doğrusu, nasıl yeneceğini biliyor mu ki?

Vay canına, ne garip bir gelişme.

“Prenses, bunu şu şekilde sararak yiyebilirsin.”

Gülümseyerek nasıl yapılacağını gösterdim.

“Gerçekten böyle yemenin bir yolu var mı!? İnanılmaz!”

…… Ne yeni bir tepki. Gerçekten çok tatlısın, Asya.

“Patates kızartmasını da böyle yiyorsun.”

“Aman Tanrım!”

Asya çok meraklı gözlerle patates kızartması yiyen bana bakıyor.

“Hayır, hayır, sen de yiyorsun, Asya.”

“Evet.”

Hamburgerden küçük bir ısırık alıyor.

Yemeye başlıyor.

“Leziz! Bu burger çok lezzetli!”

Kız bunu söylerken gözleri parlıyor. Normalde ne yer?

“Daha önce hiç burger yemedin mi?”

“Hayır. Televizyonda sık sık görmüştüm ama ilk defa yiyorum. Çok etkilendim! Çok lezzetli!”

“Peki normalde ne yersin?”

“Çoğunlukla ekmek ve çorba. Sebze ve makarna da yiyorum.”

Ne kadar basit bir yemek. Church de böyle mi?

“Öyle mi? O zaman dikkatlice ye ki tadını hatırla. ”

“Evet. Keyifle yiyeceğim.”

Asya afiyetle yemeye başlar. Ama neden o parktaydı?

İzinli olduğunu söyledi ama sanki bir şeyden kaçıyor gibiydi.

Beni gördüğünde rahatlamış gibiydi.

Ona sormak istedim ama bu düşüncesizce bir soru olabilirdi. Muhtemelen bana anlatmak isteyene kadar beklemeliyim.

Ona her zaman yardım ederim.

Buchou ve diğerleri hakkında da bir şey var. Ama bunu ona söyleyemem.

Çok sinir bozucu.

Hamburgerini yemekten keyif aldığı için, onu depresyona sokacak bir şey sorduğum için kendimi kötü hissediyorum.

Evet, bu kadar. Sadece bugünlük, her şeyi unutacağız.

Aldığım cevap buydu.

“Asya.”

“Evet.”

“Şimdi gidip biraz eğleneceğiz.”

“Eh?”

“Hadi oyun merkezine gidelim.”

“Efsanevi en hızlı yokuş aşağı sürücü, Ise!”

Booooom!

Ayağımı gaza bastım ve virajda hızla vites değiştirdim!

Sonra iki arabayı da geçtim!

“Hızlı! Çok hızlısın Ise-san!”

Fufufu, beni mi izliyorsun Asya? Şimdi sürüş tekniğime aşık ol!

İşte böyle, oyun merkezinde yarış oyunu oynuyordum.

Böyle görünmeme rağmen, Okült araştırma kulübüne katılmadan önce herhangi bir okul kulübüne katılmadım.

Üçümüz, Motohama, Matsuda ve ben yakınlardaki tüm oyun merkezlerini dolaştık.

Yarış oyunu olsun ya da olmasın, her oyunu yenebilirim!

[KAZAN!]

Zaferimi gösteren işaret ekranımda belirdi.

Evet, görünüşe göre yine yeni bir yüksek skor elde ettim…… Böyle, kendim için düşüyordum.

Sonra Asya’yı gözden kaybettim. Baktığımda vinç oyununun önünde duruyordu.

“Ne oldu?”

“Hau! N-No…… I-It’s nothing.”

Sorduğumda saklamaya çalıştı.

“İstediğin bir şey var mı?”

Vinç oyununun içine baktığımda, içinde “Rache-kun “un bir bebeği var. Fareye benzeyen sevimli bir maskot. Yanlış hatırlamıyorsam, bu karakter Japonya’dan geliyor ama dünya çapında popüler. Bu yüzden Asya da bunu biliyordu.

“Asia, Rache-kun’u seviyor musun?”

“Eh? Hayır, o……”

Asia’nın yüzü kızarır ve utangaç bir şekilde başını sallar.

“Tamam. Senin için getireceğim!”

“Eh? B-But……!”

“Sorun değil, ben alırım.”

Demir tavında dövülür. Hemen parayı koydum ve vinci kontrol etmeye başladım.

Böyle görünmeme rağmen vinç oyunlarında oldukça iyiyim, biliyor musun?

Ben de öyle düşünmüştüm ama başarmakta zorlandım.

İlk denememde bebeği iyi bir yere düşürdüm ve ikinci denememde tamamen ıskaladım.

Üçüncü ve dördüncü denememde de kaçırdım ama beşinci denememde Asya endişelenmeye başlayınca sonunda almayı başardım!

“Evet!”

Bir zafer pozu verdim ve az önce düşürdüğüm Rache-kun’u aldım. Sonra onu Asia’ya verdim.

“Al bakalım, Asia.”

Asia o kadar mutlu oldu ki bebeği göğsüne bastırdı.

“Çok teşekkür ederim, Ise-san. Bu bebeğe iyi bakacağım.”

“Hey hey, eğer böyle bir bebek seni mutlu ediyorsa, bir dahaki sefere sana daha fazlasını alırım.”

Ben de ona böyle dedim ama o başını salladı.

“Hayır, bana verdiğin bu Rache-kun seninle tanıştığım harika günü temsil ediyor. Bugün seninle tanıştığım tek gün olduğu için bu bebeğe çok iyi bakacağım.”

……Bu sözler beni utandırıyor.

Ama bu kız bunu söylediğinde, aslında doğal görünüyor.

Neyse, boş ver!

“Tamam! Daha başlamadık! Asya, bugün bütün gün oynayacağız! Beni takip et!”

“Evet!”

Asia’nın elini tuttum ve oyun merkezine doğru ilerledim.

Bölüm 6
“Ah, bugün çok oynadık.”

“Evet…… biraz yorgunum……”

Gülüşerek sokakta yürüyoruz.

Akşam oldu bile.

Hahaha, bugün okulu kırdım ve akşama kadar eğlendim.

Polise yakalanmadığımız için şanslıyız. Yakalansaydık, beni hemen gözaltına alırlardı.

Sonunda yorgun düştüm. Hem Asya hem de ben.

Oyun merkezine ve diğer mağazalara gittiğimizde Asia’nın tepkisini görmek eğlenceliydi.

Daha ziyade, Yuuma-chan için yaptığım randevu planının işe yaradığını hissediyorum. Bir işe yarayacağımı hiç ummadığım için hayatta ne olacağını gerçekten bilemezsiniz.

“Oh.”

Bacağımdaki rahatsız edici his yüzünden neredeyse takılıp düşüyordum.

“Ah.”

Sonra ben de biraz acı hissettim.

Dünkü yara. O boktan rahip tarafından vurulduğum yer hala acıyor.

Görünüşe göre iyileşeceği gün epey uzakta olacak.

“……Ise-san, yaralı mısın? Dünden mi……”

Asia’nın ifadesi bulanıklaşıyor.

Sanırım her şeyi berbat ettim. İyi vakit geçiriyorduk ama ona acı verici bir şey hatırlattım. Ama Asya eğiliyor ve yaralarımı kontrol etmeye başlıyor.

“Pantolonunu yukarı kaldırabilir misin lütfen?”

“Tabii.”

Baldırımı ortaya çıkarmak için pantolonumu kaldırdım. Kurşun izi hâlâ orada.

Asya daha sonra avucunu oraya yerleştiriyor.

Baldırımda sıcak ve yumuşak bir ışık parlıyor.

Gerçekten de sıcak bir ışık. Yeşil bir ışık. Asya’nın gözleri gibi ve çok güzel görünüyor.

Sanki iyiliği ışığının içindeymiş gibi hissediyorum.

“Nasıl?”

Asya ışığını durduruyor ve beni hareket etmeye çağırıyor.

Bacağımı biraz oynattım.

Oh? Vay canına. Bu inanılmaz bir şey!

“Bu harika Asya. Artık kendimi rahatsız hissetmiyorum! Hiç acı hissetmiyorum!”

Etrafta biraz koşuyorum.

Asia beni gördüğünde mutlulukla gülümsüyor.

“İnanılmazsın, Asia. İyileştirme gücü, inanılmaz bir güç. ……Bu bir Kutsal Teçhizat, değil mi?”

“Evet, öyle.”

Tam da düşündüğüm gibi.

“Doğruyu söylemek gerekirse, benim de bir Kutsal Teçhizatım var. Gerçi pek bir işe yaramıyor. Şu anda yani.”

Asia itirafımı duyduktan sonra şok olmuş bir yüz ifadesi takındı.

“Ise-san, senin de mi bir Kutsal Teçhizatın var? Bunu hiç fark etmemiştim.”

“Hahaha, etkisini bile bilmiyorum. Karşılaştırmak gerekirse, Asya, senin gücün inanılmaz. Bu insanları, hayvanları ve benim gibi Şeytanları iyileştirebilir, değil mi?”

Karmaşık bir ifade takındı, sonra da üzgün bir yüz ifadesi.

Kısa bir süre sonra gözlerinden tek bir damla yaş düşer.

Ardından, gözlerinden daha fazla yaş akmaya başlar.

Sonra yere çöktü ve ağlamaya başladı.

Ne yapacağımı bilemediğim için onu oturabileceğimiz bir yere götürdüm.

Yol kenarındaki banka oturduk.

Sonra bana bir zamanlar “Kutsal Bakire” olarak adlandırılan kızla ilgili bir hikaye anlattı.

Avrupa’nın belli bir bölgesinde, ailesi tarafından terk edilmiş bir kız varmış.

Diğer yetimlerle birlikte yakınlardaki bir kilisede bir rahibe tarafından büyütülmüş.

Kilisenin güçlü bir takipçisi olan kız 8 yaşındayken özel bir güce sahip olmuş.

Yaralı bir köpek yavrusunu iyileştirdi ve Katolik Kilisesi’nden bir kişi tesadüfen buna tanık oldu.

O andan itibaren hayatı değişti.

Kız ana Katolik Kilisesi’ne götürüldü ve iyileştirme gücü nedeniyle birçok kişi tarafından “Kutsal Bakire” olarak sembolize edildi.

Gücünü birçok inananı iyileştirmek için kullandı ve onlara bunun ilahi bir koruma gücü olduğu söylendi.

Söylentiler söylentileri beraberinde getirdi ve “Kutsal Bakire” olarak saygı gördü.

Onun onayı olmasa bile.

Kendisine nasıl davranıldığı konusunda hiçbir memnuniyetsizliği yoktu. Kilisedeki insanlar nazikti ve o da insanları iyileştirmekten nefret etmiyordu.

Bunun yerine, gücü işe yaradığı için mutluydu.

Kız, Tanrı tarafından kendisine bahşedilen gücü için minnettardı.

Ama biraz yalnızdı.

Açılabileceği hiç arkadaşı yoktu.

Herkes ona iyi davranıyor ve iyi davranıyordu. Ama onunla arkadaş olmak isteyen kimse yoktu.

Nedenini anlıyordu.

Onun gücüne düzensiz bir şey olarak baktıklarını biliyordu.

Ona bir insan olarak değil, insanları iyileştirebilen bir yaratık olarak bakıyorlardı.

Ama bir gün her şey değişti.

Tesadüf eseri, yakınlarda bir Şeytan vardı ve onu iyileştirdi.

Yaralı bir Şeytan. Kız bunu görmezden gelemedi.

Bir Şeytan bile olsa, yaralıysa onu iyileştirmesi gerektiğini düşündü.

Onu böyle bir eylemde bulunmaya iten şey nezaketiydi.

Ama bu onun hayatını sonsuza dek değiştirdi.

Kilise’den bir kişi bu olayı gördü ve Kilise’deki diğer kişilere haber verdi.

Kilise’nin bakanları bu olay karşısında şok oldular.

“Şeytanları iyileştirebilen bir güç mü?”

“Böyle saçma bir şey olamaz!”

“İyileştirme gücü sadece Tanrı’nın takipçilerini iyileştirebilir!”

Evet, iyileştirme gücüne sahip birkaç kişi vardı.

Ama Şeytan’ı iyileştirme gücü söz konusu bile olamazdı. Kilisedekiler, iyileştirme gücünün Düşmüş Melekler ve Şeytanlar üzerinde işe yaramayacağının sağduyu olduğunu düşünüyorlardı.

Görünüşe göre, geçmişte de benzer bir olay yaşanmıştı.

Tanrı tarafından korunmayan Düşmüş Melekleri ve Şeytanları iyileştirme gücü. Ama bu bir “Cadı “nın gücü olarak korkulan bir şeydi.

Bu yüzden insanlar onu bir kafir olarak görüyordu.

“Şeytanları iyileştiren lanet olası cadı!”

Kutsal Bakire olarak saygı gören bu kızdan daha sonra “Cadı” olarak korkuldu ve Katolik Kilisesi onu terk etti.

Gidecek hiçbir yeri yoktu ve “Başıboş Şeytan Kovucular” örgütü onu aldı.

Başka bir deyişle, Düşmüş Melekler’den ilahi koruma almak zorundaydı.

Ama kız Tanrı’ya dua etmeyi asla unutmadı. Tanrı’ya şükretmeyi de asla unutmadı.

Yine de kız terk edilmişti.

Tanrı onu kurtarmadı.

Onu en çok şok eden şey, Kilise’de onu savunmaya istekli tek bir kişinin bile olmamasıydı.

Onu önemseyen hiç kimse yoktu.

“……Yeterince dua etmediğim için. Sakar olduğum için. O kadar aptalım ki kendi başıma bir hamburger bile yiyemiyorum.”

Kız, Asya, gülerken gözyaşlarını siliyor.

Ona ne diyeceğimi bilemedim.

Yıkıcı geçmişini öğrendikten sonra ne diyeceğimi bilemedim.

Tıpkı daha önce gösterdiği gibi, o Şeytanları bile iyileştirme gücüne sahip bir Kutsal Teçhizat sahibi.

“Bu aynı zamanda lordun bana verdiği bir sınav. Sakar bir rahibe olduğum için Tanrı bana bu sınavı verdi. Bu yüzden buna katlanmak zorundayım.”

Sanki kendi kendine konuşuyormuş gibi gülüyordu.

Artık bir şey söylemek zorunda değilsin……

“Bir gün çok sayıda arkadaş edineceğime eminim. Bir hayalim var. Bir arkadaşımla çiçek almaya gitmek, kitap almak ve…… konuşmak istiyorum……”

Gözyaşlarıyla dolu.

Ona daha fazla bakamıyorum. Bunca zamandır buna dayanıyor olmalı.

Başından beri Tanrı’nın onu kurtarmasını bekliyordu ve duygularını saklıyordu.

Hey.

Hey Tanrım!

Bunun anlamı ne!? Neden bu kızı kurtarmıyorsun!

Senin yardımına hasret kaldı!? Sana herkesten daha çok saygı duyuyor!

Ne yapıyorsun!? Neden hiçbir şey yapmıyorsun!?

Senin hakkında tek bir şey bilmiyorum ve ayrıca hiçbir dine inanmıyorum. Üstelik ben bir şeytanım!

Ama benim gibi bir şeytan bile onunla konuşabilir!

Bize Kutsal Dişliler’i veren sen değil miydin?

İşte bu! Bu yanlış!

Ah, biliyorum. Yapacağım şey bu! İzle beni, Tanrım!

Elini tuttum. Doğrudan gözyaşlarıyla ıslanmış gözlerine bakarken söyledim.

“Asya, ben senin arkadaşın olacağım. Hayır, biz zaten arkadaşız.”

Asya şaşkın şaşkın bakıyor.

“Ben bir Şeytan’ım ama sorun değil. Asia’nın canını almayacağım ve hiçbir bedel ödemeyeceğim! Ne zaman istersen beni arayabilirsin! Ayrıca sana cep telefonu numaramı da vereceğim.”

Cep telefonumu çıkarmak için elimi cebime attım.

“……Neden?”

“Neden değil! Asya, bütün gün benimle oynadın değil mi? Konuştuk değil mi? Birlikte güldük değil mi? O zaman sen ve ben arkadaşız! Bir insan, bir şeytan ya da bir Tanrı fark etmez! Biz arkadaşız!”

“……Bu bir şeytanla anlaşma mı?”

“Hayır değil! Asya ve ben gerçek arkadaş olacağız! Diğer şeyleri bir kenara bırakacağız! İstediğimiz zaman konuşacağız, istediğimiz zaman oynayacağız ve evet, seninle alışverişe de gideceğim! İster kitap ister çiçek olsun, istediğin kadar alışverişe gideceğiz! Tamam mı?”

Ben bile konuşma konusunda berbat olduğumu düşünüyorum. Romantik bile değil. Kiba muhtemelen böyle bir zamanda söylenecek en doğru şeyi biliyordur.

Ama Asia elini ağzına götürdü ve bir kez daha gözyaşı dökmeye başladı.

Yine de bu sefer gözyaşları üzgün görünmüyordu.

“……Ise-san. Hiç sağduyum yok.”

“Şehri dolaşarak öğrenebiliriz! Etrafta dolaşıp farklı şeylere bakarsan, eninde sonunda öğrenirsin.”

“……Japonca konuşamıyorum. Kültürü hakkında da bilgim yok.”

“Sana öğreteceğim! Hatta seni bir atasözü kullanarak konuşturacağım! Bana bırak! Japon ulusal hazinesine bakmak için müzeye bile gidebiliriz! Samuraylar! Suşi ve geyşa!”

“Ben de bir arkadaşımla ne konuşacağımı bilmiyorum.”

Asya’nın elini sıkıca tutuyorum.

“Bütün gün benimle normal bir şekilde konuştun. Bu iyiydi. Zaten arkadaş gibi konuşuyorduk.”

“……Arkadaşım olacak mısın?”

“Evet, bundan sonra iyi geçinelim Asya.”

Başını sallıyor ve gülümsüyor.

Evet, bununla tamamdır.

Asia ve ben arkadaşız! Ama bu durum kesinlikle yüzümü kızartıyor.

Muhtemelen bundan sonra yatağa girdiğimde utançtan titreyeceğim.

Ama önemli değil.

Asia gülümseyecekse, sorun yok.

Onun üzücü geçmişinden bir olay. Ne kadar acı verici olduğunu bilemeyeceğim.

Ama bundan sonra onu gülümsetebileceğime eminim!

Bir insan ve bir şeytan bile arkadaş olabilir! Başta bunun imkânsız olduğunu düşünmüştüm ama artık umurumda değil.

Bundan sonra onu kesinlikle arkadaşı olarak göreceğim. Kimsenin yolumuza çıkmasına izin vermeyeceğim!

Asya’yı koruyacağım!

“Bu imkansız.”

Tüm düşüncelerimi reddeden bir ses.

Sesin geldiği yöne doğru baktığımda nutkum tutuluyor.

Çünkü tanıdığım kişi orada duruyordu.

İpeksi siyah saçları olan ince bir kız.

Amano Yuuma-chan orada duruyor.

“Y-Yuuma-chan……?”

Titreyen sesimi duyunca keyifle gülüyor.

“Heh. Hayatta kalmışsın. Ve bir Şeytan olarak mı? Cidden, bu en kötüsü.”

Sesi Yuuma-chan’ın sevimli sesi değil, daha çok büyüleyici bir yetişkinin sesine benziyor.

“……Raynare-sama……”

Asia onu bu isimle çağırıyor.

Raynare mi? Evet, doğru. Tamamen unutmuşum.

Amano Yuuma bir Düşmüş Melek. Doğru ya. Neredeyse unutuyordum.

Anlıyorum, yani Düşmüş Melek Raynare. Demek gerçek adı bu.

“……Senin gibi bir Düşmüş Melek ne ister?”

Bunu ona söylediğimde dudak büktü.

“Senin gibi pis, düşük sınıf bir Şeytan’ın benimle konuşmasını istemiyorum.”

Sanki çok iğrenç bir şeye bakıyormuş gibi bana bakıyor.

“O kız. Asia, bizim kişisel eşyamız. Onu geri alabilir miyim? Asia, kaçmanın faydasız olduğunu biliyorsun değil mi?”

Kaçmak mı? Ne demek istiyor?

“……Hayır. O kiliseye dönmek istemiyorum. Başka insanları öldüren insanlara dönmek istemiyorum. ……Ayrıca siz de bana bir şeyler yaptınız……”

Asia iğrenerek cevap verir.

Ne oldu? Kilisenin içinde ne oldu?

“Lütfen böyle söyleme, Asia. Senin Kutsal Teçhizatın planımız için çok önemli. Bu yüzden lütfen benimle geri gel. Ben de seni aramak için zaman ayırdım. Böyle baş belası bir sürtük olmayı bırak! ”

Raynare bize yaklaşıyor. Asia arkama saklanıyor. Vücudu korkudan titriyor.

Onu korumak için bir adım öne çıkıyorum.

“Bekle. İstemediğini göremiyor musun? Yu-, hayır Raynare-san, onu geri aldıktan sonra onunla ne yapacaksın?”

“Düşük sınıf Şeytan, beni adımla çağırma. Adım kirlenecek. Aramızdaki şeyin seninle bir ilgisi yok. Eğer hemen efendinin yanına dönmezsen öleceksin, biliyorsun değil mi?”

Raynare elinde bir ışık toplar.

Bu mızrak mı?

Bir keresinde onun yüzünden öldürülmüştüm.

İlk hamleyi ben yapmalıyım!

“S-Kutsal Teçhizat!”

Gökyüzüne doğru yüksek sesle bağırdığımda, ışıklar sol kolumu kapladı ve kırmızı bir eldivene dönüştü.

İşte bu! Bu bir başarı!

Görünüşe göre Kutsal Teçhizatımı duruşumu bozmadan nasıl ortaya çıkaracağıma dair gizlice yaptığım alıştırmalar işe yaradı! Kutsal Teçhizatımı gören Raynare bir an için şok olmuş bir ifade takındı ve ardından gülmeye başladı.

“Daha önce üst düzey yetkililerden Kutsal Teçhizatının tehlikeli olduğunu duymuştum ama görünüşe göre tamamen yanılmışlar!”

Düşmüş Melek bunu eğlenceli bulmuş gibi gülmeye başlar.

Ne? Bu kadar komik olan ne?

“Kutsal Teçhizatınız yaygın olanlardan biri. Buna [Ejderhanın Eliİki Kez Kritik] deniyor. Sahip olan kişinin gücünü geçici bir süre için iki katına çıkarır, ancak gücünüzü iki katına çıkarmanız benim için bir tehdit değil. Gerçekten de senin gibi düşük sınıf bir Şeytan için uygun bir nesne.”

Sahip olanın gücünü ikiye katlayan bir yetenek mi? Kutsal Teçhizatımın gücü bu mu?

Ve o…… bunun sıradan bir şey olduğunu söyledi.

Ama şimdilik bu kadarı yeterli.

Raynare’den bir şekilde kurtulup Asya’yla kaçmalıyım!

Ama nereye? Okula mı?

Kaçamam. Buchou ve diğerleri için sorun yaratamam.

Evime mi? Bunu aileme nasıl açıklayacağım?

…… Lanet olsun. Onun arkadaşı olmama rağmen, Asia’yı nereye götüreceğimi bilmiyorum!

Lanet olsun! Bunu sonra düşüneceğim! Her şeyden önce, önümdeki bu Düşmüş Meleği yenmem gerek!

Kahretsin! En kötü ihtimalle eski kız arkadaşımla dövüşmek zorundayım!

Neden hep bu belaya bulaşıyorum?

“Kutsal Teçhizat! Etkinleştir! Gücümü iki katına çıkarabilirsin, değil mi!? O zaman etkinleştir!”

Sonra eldivenin üzerindeki mücevher parlamaya başlar.

[Boost!!]

Bir ses çıktı. Bir sonraki an, gücün içime aktığını hissettim.

Güçlerimi ikiye katlamanın anlamı bu mu!?

Evet! Bununla-!

STAB

Kötü bir ses. Bir şey karnıma saplanıyor.

Işık mızrağı. Yine bana fırlattı.

“Gücün iki katına çıksa bile, yaptığım bu küçük mızraktan bile kaçamazsın. 1’in gücü ikiye katlansa bile, sadece 2. Aramızdaki güç farkını daraltamazsın. Şimdi anladın mı, düşük sınıf Şeytan-kun?”

Yere düştüm.

Bu çok kötü. Işık zehirlidir. Bir Şeytan için zehirli. Ve karnımdan vuruldum. Bu-

Kendimi ölümle sonuçlanacak yoğun acıya hazırlıyorum ama hiç acı hissetmiyorum.

Çünkü yeşil bir ışık sarıyor bedenimi.

Baktığımda Asya yaramı iyileştiriyor. Elini karnıma koyuyor ve yaramı benim için iyileştiriyor.

Işık mızrağı giderek küçülüyor ve sonunda kayboluyor.

En ufak bir acı bile hissetmiyorum. Onun yerine Asia’nın sıcaklığını hissedebiliyorum.

“Asia. Eğer o Şeytan’ın öldürülmesini istemiyorsan benimle gel. Kutsal Teçhizatın planımız için çok önemli. Senin gücün, [Kutsal Annenin Gülümsemesi-Alacakaranlık Şifası], oradaki Şeytan’ın Kutsal Teçhizatından farklı olarak nadir bulunan bir Kutsal Teçhizat. Eğer benimle gelmezsen, o Şeytanı öldürmek zorunda kalacağım.”

Raynare acımasız bir emir verir.

Rehine ben miyim!? Aynen öyleyim!

“Kapa çeneni! Seni yenebilirim-”

“Evet, anlıyorum.”

Asia beni duymadan Düşmüş Melek’in emrini kabul etti.

“Asia!”

“Ise-san. Bugün için teşekkür ederim. Gerçekten çok eğlenceliydi.”

Kocaman gülümsüyor. Midem tamamen iyileşti.

Bunu onayladıktan sonra Raynare’e doğru yürüdü.

“Aferin Asya. İşte bu kadar. Sorun çözüldü. Bugünkü ayinle acılarından kurtulacaksın.”

Raynare şehvet dolu bir gülümseme takındı.

Kahretsin! Benim tanıdığım Yuuma-chan’a hiç benzemiyor!

Ayrıca ayin derken ne demek istiyor? Kulağa kötü bir şeymiş gibi geliyor!

Sonra Asia’ya doğru bağırdım.

“Asia! Bekle! Biz arkadaşız, değil mi?”

“Evet. Benim gibi biriyle arkadaş olduğun için teşekkür ederim.”

Asia’yı koruyacağıma söz verdim.

“Asya’yı korumak zorundayım!”

Arkasını dönüyor ama hâlâ bana gülümsüyor.

Bir an için onun gülümsemesinden büyülendim.

“Güle güle.”

Veda ediyor.

Raynare siyah kanatlarıyla Asya’nın üzerini örtüyor.

“Aşağı sınıf Şeytan, görünüşe göre bu kız sayesinde kurtuldun. Eğer bir daha yoluma çıkarsan, seni kesinlikle öldürürüm. Güle güle, Ise-kun.”

Bana dudak büken Düşmüş Melek, Asia’yı tutarken yükseklere uçtu.

Gökyüzünde kayboldular.

Geriye sadece ben, siyah tüyler ve Asia’nın geride bıraktığı Rache-kun kaldı.

-Hiçbir şey yapamadım.

“Asya’yı koruyacağım.” Ne şaka ama.

Dizlerimin üzerine çöktüm ve yeri yumrukladım.

Dişlerimi sertçe ısırdım ve hayal kırıklığıyla haykırdım.

Lanet olsun. Lanet olsun.

Daaaaaaaaaaaaaaaaaaamit!

“Asya……”

Arkadaşımın adını gökyüzüne doğru haykırıyorum.

Cevap yok.

“Asyaaaaaaaaaaa!”

Hayatımda ilk kez zayıf olduğum için kendime lanet ettim.